Katerina II

KATERINA II

El ĉiuj la ĉambroj de la granda turo de Vintrujo, la kameroj de Katerino estis la plej varmaj. Oni malofte aktivigis la kamenon. La kastelo staris sur naturaj TERM-AKVOJ kaj la bolanta akvo trairis la murenon kvazaŭ estante homsango; huŝis la malvarmon de la ŝtonejo kaj plenigis la enajn forcejojn je varma malsekeco malebligante la tero glaciiĝi. En deko da kortoj, la malfermitaj  putoj fumis la tagon kaj la nokton. Somere, neniu rimarkis prie; vintre, jen la diferenco inter vivo kaj morto.

La necesejo de Katerina ĉiam varmis kaj vaporplenis, kaj la muroj varmetis. Tiu etoso memorigis al ŝi Fluodelton, la sursunajn tagojn kun Lisa kaj Edmur. Sed al Ned neniam plaĉis la varmo. La Starkoj al vintro taŭgas, li diradis. Ŝi ĉiam ridis tiam kaj respondis ke, tiukaze, oni elektis la plej malbonan lokon por konstrui kastelon.

Do, kiam ili finiĝis, Ned turniĝis kaj eliĝis el la lito, kiel cento da fojoj antaŭe. Trairis la ĉambron, detiris unuope la pezajn kurtenegojn kaj malfermis la altajn, mallarĝajn fenestrojn, por ke la ĉambro pleniĝu da nokta aero.

La vento skurĝis lian haŭton tuj kiam li rigardis eksteren mane malplena. Katerina suprenigis la felojn ĝis ŝian mentonon kaj rigardis lin. Li ŝajnis malpli korpampleksa, pli vundebla, malkiel la knabon ŝi edziniĝis en la sepejo de Riverdelto antaŭ dek-kvin longaj jaroj. Doloris al ŝi la ingveno; tiu sekso doloris kaj trorapidis. Dankema doloro. Ŝi sentis la semon de la edzo ene de ŝi kaj preĝis, por ke ĝi sukcese kresku. Tri jaroj jam pasis ekde la naskiĝo de Rikon. Ŝi ne estis tro olda por naski alian.

“Mi diros neon al li” Edvardo solvis turniĝante al ŝi. Oni vidis la zorgon sur sia okularo; hezitombro aperis en lia voĉo.

“Ne eblas” diris Katerina starante en la lito. “Vi ne povas, vi ne devas.”

“Jen mia dev’, en Nordo. Mi ne volas iĝi Mano de Roberto.”

“Li ne komprenos. Nun li estas reĝo, kaj reĝoj ne estas kiel la ceteraj homoj. Se vi malakceptos ion, li scivolos kial kaj pli aŭ malpli frue ekpensos, ke vi kontraŭas lin. Ĉu vi ne komprenas, ke tio endanĝerigos nin ĉiuj?”

“Roberto nenial damaĝos mian familion aŭ min” Ned kapskuis neante tiun eblecon. “Ni kunas kvazaŭ estante fratoj. Se mi neas tion, li roros, krios, malbenos, kaj pli malpli post unu semajno ni ridumos kune. Mi konas lin.”

“Vi konis Roberton!” senpravigis ŝi. “La reĝon neniom.” Katerina memoris la mortitan huarginon en la neĝo kun osto ene de la gorĝo.  Ŝi devis konvinki lin. “Moŝto, al reĝo fiereco estas ĉio. Roberto venis ĉi-tien vidi vin, honorigi vin; vi ne povas kraĉi lin en la vizaĝon.”

“Ĉu honoro?” Ned ridis amare.

“Lie jesja.”

“Kaj laŭ vi?”

“Laŭ ankaŭ mi.” Nun ŝi koleris. Kial ŝia edzo ne povkomprenis? “Li oferas geedziĝi sian filon kun nia filino, ĉu tio ne estas honoro? Sansa estos reĝino. Ŝia idaro estus reĝoj de ĉio el la Muro ĝis la montoj de Dorneo. Ĉu tio estas iel malbona?”

“Gedioj, Katerina, Sansa estas nur dek-unu-jara” diris Ned. “Kaj Ĵofrej estas… estas…”

“La heredanto de la Fertrono” Katerina finis la frazon. “Kaj mi estis nur dek-du-aĝa tiam, kiam mia patro svatigis min al via frato Branden.”

“Branden.” Tial Ned fermis la lipojn maldolĉe. “Jes. Branden scius kion fari. Ĉio estis por Branden, supozeble. Vi, Vintrujo, ĉio. Li ja naskis por estiĝi Reĝmano kaj reĝinpatro. Mi ne petis tiun postenon.”

“Ne” diris Katerina. “Sed Branden forpasis, vi estas en lia posteno kaj devas plenumi la devon, vole nevole.

Ned foriĝis el ŝi kaj revenis al la nokto. Li metis la okulojn mallumen. Eble li rigardis la lunon kaj la stelojn, aŭ eble la murgastistojn.

Katerina bedaŭris vidi lian doloron. Edvardo Starko edziĝis al ŝi kiel tradicio kontraŭ Brandon, sed la ombro de la mortita frato ankoraŭ intermetis ilin, sammaniere ol la alia, la ombro de la virino kies nomon li neniam eldiros, la virino naskinta lian bastardan filon.

Ŝi estis alironta lin kiam brue kaj senespere sonis frapon en la pordo. Ned turniĝis kaj kuntiris la brovojn.

“Kio estas?”

La voĉo de Desmond sonis transe.

“Moŝto, jen Majstro Luvin. Li petegas, ke oni ricevu lin, ĉar estas urĝe.”

“Ĉu vi diris al li, ke mi ordonis ne ĉegreni min?”

“Jes, moŝto. Tamen li insistis.”

“Bone. Lasu lin enriri.”

Edvardo alproksimiĝis ŝranken kaj prenis dikan tunikon. Katerina tiam rimarkis, ke estis tre malvarme. Ŝi residiĝis en la lito kaj kovris sin ĝis la mentono.

“Plibonus fermi la fenestrojn” ŝi sugestis.

Ned jesis malestante. Majstro Luvin eniris.

Li malkorpulentis kaj grizis. Havis grizajn, sagacajn okulojn vidantajn multajn aferojn. La hararo, tiom kiom li ankoraŭ havis, ankaŭ estis griza. Li vestis grizan lantunikon je blanka haŭto riberetita, la Starkaj koloroj. Li havis sekretajn poŝojn en la ampleksaj manikoj. Luvin ĉiam enmetis kaj formetis ion el tiuj poŝoj: jen librojn, jen mesaĝojn, bizarajn ilojn, infanajn ludilojn… Katerina scivolis kiel li levigis la brakojn kun tiom da pezo en la manikoj.

La majstro esperis ĝis la pordo fermiĝis.

“Moŝto” li diris al Ned. “Pardonu min ĝeni vin dum la ripoztempo, sed oni aldonis mesaĝon al mi.”

“Ĉu mesaĝon?” Ned rigardis malpace lin. “Kiu? Ĉu rajdanto? Neniu informis min.”

“Neniu rajdanto venis, sinjoro. Tiu estis tajlita lignoskatolo kaj iu metis ĝin sur mia tablo dum mia dormado. La servistaro asertas, ke ili vidis neniun, sed sendube la alpreninto venis kun la grupo de la Reĝo, ĉar ni ricevis neniun plu.”

“Ĉu lignoskatolo?” interesiĝis Katerina.

“Estis ene nova lenso por la stelobservejo, bonega, parenteze. Ĝi ŝajnas de Miro. La lensfarantoj de Mir estas la plej lertaj.”

“Lenso” Ned gruntis. Tiuj aferoj senpacientigis lin, kaj Katerina ja sciis tion. “Kiurilate kun mi?”

“Ankaŭ mi demandiĝis tiele” Majstro Luvin diris. “Kompreneble, tio ja ne estis kio aspektis.”

“Lenso estas vidilo.” Kateria skuis sub la litkovriloj.

“Jes, sinjorino.” Li tuŝis per la fingrojn la ordenkolumon, ĝi estis peza, tre aĝustigita en la kolo, kaj kies eroj estis forĝitaj je malsamaj metaloj.

“Mi pripensis ankaŭ tion” Majstro Luvin elprenis papereron el la maniko. “La vera mesaĝo kuŝis en malvera fondo, kiun mi trovis malmuntante la lensoskatolon, sed ne estas mia.”

“Bone, donu ĝin al mi.”

“Pardonon, moŝto” diris senmove Luvin. “La mesaĝo ankaŭ ne estas por vi. Ĝi supoze estas privata mesaĝo al S-rino Katerina. Ĉu?” Kapjesis Katerina, ĉar ŝi ne povis paroli. Majstro metis la paperon en la tableton apud la lito. Ĝi estis stampita per blua vakso. Luvin ree klinsalutis elironte.

“Ne foriru” ordenis Ned. Lia voĉmaniero serioziĝis. “Kio okazas, sinjorino mia? Vi tremas.”

“Mi timas” agnoksis. Ŝi prenis la lateron kun dubantaj manoj. La feloj faliĝis kaj aperis ŝian nudan korpon, nezorgante. La blua stampo estis Arina, kun ties luno kaj falko. “Jen letero de Lisa” Katerina rigardis lian edzon. “Tio, kion ĝi montros, ne plaĉos al ni. Ĝi plenas da doloro. Mi antaŭsentas tion.”

“Malfermu ĝin.” Ned sulkis la frunton, zorgmiene.

Katerina detruis la sigelon. Ŝi travidis la liniojn. Unue ŝi trovis ilin sensencaj, sed poste ŝi memoris.

“Lisa volis neniu riskon. Kiam ni estis knabinoj, ni havis sekretan lingvon.”

“Ĉu ankoraŭ kompreneblas?”

“Jes” agnoksis.

“Do diru tion, kion anuncas.”

“Estus pli bone, ke mi malĉeestu.” Majstro Luvin sugestis.

“Ne” Katerina petis. “Ni bezonos vian konsilon.”

Ŝi eliris el la litkovriloj kaj el la lito. La nokta aero envolvis ŝin kiel vindaĵo. Ŝi trapsis la ĉambron.

Majstro Luvin forrigardis. Eĉ Ned estis iel skandalita.

“Kion vi faras?” demandis.

“Kameni” respondis Katerina. Ŝi vestis tunikon kaj surgenuiĝis antaŭ la malvarman kamenon.

“Majstro Luvin…”

“Majstro Luvin kunhelpis min ne nur dum kelkaj nasko, sed dum ĉiuj. Lasu tiujn neneprajn pudorojn for.”

Ŝi intermetis la paperon en la brullignojn kaj enmetis pli da dikaj trunkoj sure.

Ned trairis la ejon en du saltojn, deprenis ŝin brake kaj starigis ŝin. Li estis vizaĝalvizaĝe.

“Diru al mi! Kion diris la mesaĝo?”

“Tiu estis averto” Katerina voĉis, malmovema pro lia subiteco. “Se ni saĝas sufiĉe por ĝin tute aŭskulti.”

“Ek” daŭris Ned okulalokule.

“Lisa diras, ke Jon Arin estis murdita.” La fingroj ŝin prenantaj eĉ pli fortiĝis.

“Kiu?”

“La Gelanisteroj. La Reĝino.”

“Gedioj” supiris Edvardo raŭke, kaj malprenis ŝin. Li lasis al ŝi varmajn aĵojn surhaŭte. “Via fratino freneziĝis kaŭze de doloro. Ŝi ne scias, kion ŝi estas diranta.”

“Ŝi ja scias” kontraŭis ŝi. “Lisa estas impulsema, jesja, sed tiun mesaĝon ŝi verkis kaj okupiĝis, por ke nur mi povlegu ĝin. Ŝi komprenis, ke sur alies manoj, ĝi estis kiel mortopuno.” Ŝi rigardis lian edzon. “Jene ne eblas ne Reĝmaniĝi. Endas iri kun li kaj trovi la veron.”

Ŝi eksciis tiam, ke Ned pensis aliel.

“Mi nur konas nordajn verojn. Sudo estas serpentejo. Pli bone mi ne alproksimiĝu.”

“La Reĝmano havas multan kapablon, moŝto.” Luvin eltiris la kolumon sur kie ĝi tuŝis sian delikatan kolohaŭton. “Li kapablas trovi la vero pri la mort de S-ro Arin kaj juĝi la murdistojn al la Reĝo. Ankaŭ protekti S-inon Arin kaj sian filon, okaze de ĉio estus tiel.”

Ned ĉirkaŭrigardis senespere. Katerina volegis brakumi lin, sed ŝi sciis, ke tio ne taŭgis. Unue ŝi devis akiri la venkon, por ŝiaj gefiloj.

“Vi diras, ke vi amas tutfrate Roberton. Ĉu vi forlasus fraton inter Lanisteroj?”

“La AIiaj vin ambaŭ prenu” Edvardo damnis.

Li malapudis ilin kaj reiris fenestren. Katerina diris nenion, ankaŭ la majstro. Ili esperis dum Edvardo Starko adiaŭis sian amatan hejmon. Tiam, kiam li revenis, havis malfortan voĉon kaj tristan, kaj malsekan brilon okule.

“Mia patro iam iris suden respondi alvokon de Reĝo. Li neniam revenis.”

“Aliam” la majstro. “Aliulo.”

“Jes” diris sen akcento. Apud sidiĝilo antaŭ kameno li sidiĝis. "Katerina, vi restos ĉi-tie, en Vintrujo.” Tiu vortoj batis varmege la edzinkoron.

“Ne” ŝi subite voĉis. Ĉu tiu estis ŝia punto? Ĉu ne ree brakumi lin, lian vizaĝon revidi?

“Jes” kontraŭis li per nerespondebla kielo. “Vi regu en Nordo anstataŭ mi dume mi taglaboros por Roberto. Ĉiam endas Starkon en Nordo havi. Rob jam dek-kvar-aĝas; baldaŭ plenkreskos. Ke li ĉeestu la estrarkunsidojn. Li devas pretiĝi.”

“Espereble, dank’al Gedioj, post multaj jaroj” Luvin murmuris.

“Kaj la aliaj knaboj?”

Ned leviĝis, brakumis ŝin kaj prenis ŝian mentonon por rigardi al ŝi okulen.

“Rikon estas tre juna” li diris dolĉe. “Li restos kun vi kaj Rob. Aliaj kunvojaĝos min.”

“Mi ne eltenos tion” skuis ŝi.

“Vi devos. Sansa edziniĝos al Ĵofrej, nun tio klaras, ne eblas doni kialon ne fidi nin. Kaj Arja devas alkutimiĝi al tradicio de suda kortumo. En malmultaj jaroj ŝi estos svatita.”

Sansas mem brilos en la tiea nobelaro, Katerina pensis ene, kaj la Gedioj helpu Arja malsavaĝiĝi. Malbone ŝi povus lasi iŝin eliri. Tamen Bran ne. Lin ne.

“Jes” diris. “Sed, bonvule, pro nia amo, lasu Bran resti ĉi-tie, ĉe Vintrujo. Li nur sep-aĝas.”

“Mi ok-aĝis tiam, kiam mia patro sendis mi zorgate Aglujen.” S-ro Rodrik diris al mi, ke Rob kaj reĝido Ĵofrej ne amikas. Jen malbonaĵo. Bran konstruos ponton inter ili. Jen dolĉa knabo, ridema, amebla. Ke li kresku kun geprincoj, ke li amikiĝu ili sammaniere ol Roberto kaj mi. Ĉi-tiel nia familianaro bonfartos.”

Li pravis. Katerina sciis. Sed eĉ tiel, tio estis tre dolorema. Ŝi estas perdonta kvar, Ned, la knabinojn, kaj ŝian karan Bran. La solecpezon jam sentis ŝi. Vintrujo estis tre, tre grandega ejo…

“Sed zorgu, ke li ne suriru murojn” li kuraĝis. “Vi ja konas lian grimpemon.”

“Dankon, edzino” flustris Ned sekagante per kisoj ŝiajn estontajn larmojn. “Tio malfacilos, mi ja scias.”

“Kio pri Jon Neĝo, moŝto?”

Katerina malkvietis tiam, kiam aŭdis iun nomon. Ned ŝian furiozecon rimarkis kaj formovis el ŝi.

Multaj viroj havis bartardojn. Katerina ja sciis tion la tutan vivon. Ŝi ne surpriziĝia tiam, kiam Ned, dum la unua geedziĝjaro, havis filon kun knabino ajna konata dum la militagado. Ĉar li havis virajn bezonojn kaj ili malkunis tiun jaron. Ned estis militanta dum ŝi restis en kastelo de Fluodelto. Ŝi pensis pli pri ŝia bebo, Rob, ol pri tiu edzo malmulte konata. Se li trovis ĝuon interbatale, des pli bone. Kaj se tiu semo sukcesus, li devus aranĝi pri la infano, kiel indus.

Sed Ned faris pli ol tio.  La Starkoj aliaj homoj ne ŝajnis. Ned alprenis la bastardon hejmen kaj filigis lin antaŭ la nobelaro. Kiam la militoj jam finiĝis kaj Katerina iris Vintrujen, kaj Jon kaj lia vartistino jam enhejmiĝis.

Malplaĉegis tio al Katerina. Ned neniom diris pri la knabpatrino, neniun vorton eldiris, sed en las kastelo estis neniu sekreto kaj Katerina aŭskultis la rankontojn de servistinoj laŭ la soldatoj de ŝia edzo. Susuris iŝi pri S-ro Arturo Dejn, la Tagiĝoglavo, la plej mortema el la sep anoj de la Reĝgardistaro de reĝo Aeris kaj kiel la S-ro de Vintrujo unuope venkis lin. Kaj kiel poste S-ro Starko alportis la glavon al ties juna kaj bela fratino, kiu esperis lin en kastelo nome Stelebeno, borde de la Somermaro. S-ino Aŝara Dejn, altis, blondis, kun violaj ŝorĉistaj okuloj. Katerina estis kuraĝanta dek-kvin tagojn demandi prie, sed fine, iunokte ŝi ĉuis direkte lin prie.

Tiu estis la ununnura fojo kiam ŝi temis Ned.

“Neniam plu redemandu al mi pri Jon” li diris per malvarma voĉo glacie. “Li estas samsangulo mia, vi ne bezonas scii pli. Kaj nun mi volas scii kies paroladon vi aŭskultis, edzino.”

Ŝi juris al li obeemon, kaj tiel ŝi diris. Ekde tiu tago la oniparoladoj ekmalestiĝis kaj la nomo de Aŝara Dejn ne plu aperis inter la muroj.

Kiu ajn estus la patrino de Jon, Ned supoze amegis ŝin, ĉar Katerina neniel atingis forlasi la knabon de tie. Tiu estis la ununura nepardonindaĵo. Ŝi amis tutkore sian edzon, sed ŝi neniam ametis Jon. Por ŝia edzo ŝi kapablus akcepti la eston de dekoj da bastardoj, ĉiukaze nevideblaj. Sed Jon estis ja ĉiama ĉeessto, kaj ju pli la jaroj pasis, des pli la knabo edvardiĝis plie kaj plie. Tio malplibonigis ĉion.

“Jon ne povas resti” diris.

“Jon kaj Rob tre kunas” montris Ned. “Mi pensis…”

“Ne eblas, ke li restu ĉi-tie” tranĉis ŝi. “Jen via filo, li ne mias.”

Ŝi ja sciis, ke ŝi maldolĉis tiam, sed tiu estis la sento. Kaj ned neniel helpus la knabon restigante lin en Vintrujo.

“Vi ja scias, ke mi ne povas preni lin suden kun mi” ŝia edzo maltrankvile rigardis ŝin. “Li estos nenie en kortumo. Ne eblos enireji bastardnomitan knabon; oni mokos lin; oni malakceptos lin.”

“Oni diras” tamenis ŝi ŝildante ŝian koron kontraŭ la petego de Edvardo, “ke via amiko Roberto havis dekon da bastardoj.”

“Neniu eniris en nobelaron!” kriis li. “Lanisterino ja prizorgis. Kiel vi povas esti tiel kruela, Katerina? Li estas nur knabo… Li ne…” La koleron lin estis pleniganta. Li estis aldironta pli malbonajn vortojn, sed Luvin interrompis.

“Jen alia solvo” li trankvile diris. “Via frato Benĝen venis antaŭ kelkaj tagoj paroli pri Jon. Li volas negriĝi.”

“Ĉu li volas aniĝi en Noktogardon?” Ned rigardis lin ŝokege.

Katerina diris nenion. Ke Ned pripensu la ideon, ĉar tiam elpenso ŝia nur estis fiaskonta ĉion. Sed ŝi kisintus la majstron. Tiu estis la plej bona solvo. Benĝen Starko estis ĵura frato. Jon estis kvazaŭ iĝante la neniam havota filo de li. Kaj ankaŭ la knabo aliĝus en la taŭgan kiamon. Li havis neniu idaron forprenontan la estoncecon al Katerina.

“Servi la Noktogardon granda honoro estas, moŝto” Majstro Luvin diris.

“Kaj eĉ bastaro povas atingi la plej alton en la Noktogardo” Ned pripensis. Restis dubeto en sia voĉo. “Jon estas tre juna. Se maljunulo volas ĵuron fari… Sed junulo…”

“Jen grava ofero” Luvin jesis. “Tamen estas malfacilaj tempoj, moŝto. Lia vojo ne estos malpli kruela ol via, aŭ tiu de via edzino.”

Katerina imagis la tri perdotajn gefilojn. Ne estis facile silenti.

Ned denove forlasis ilin kaj regigardis per la fenestro, silente, pensante. Fine li supiris kaj turniĝis.

“Bone” li diris al Majstro Luvin. “Mi supozas, ke tio estas nepra. Mi babilos kun Benĝen.”

“Kiam oni priparolos na Jon?” Majstro demandis.

“Tiam, kiam endos. Ni antaŭaranĝu. Estos almenaŭ du semajnoj, ĝis ĉio taŭgus foriri. Jon ĝuu tiujn lastajn tagojn. Somero baldaŭ estintiĝos kaj ankaŭ lia infaneco. Mi mem anoncos al li kiam eblos.”