KATERINA I

Katerina neniam ŝatis tiun gediarbaron.

La Tulja sango estis je ŝiaj vejnoj; ŝi naskiĝis kaj kreskis ĉe Riverlando, tre sude, ĉe la Ruĝa Pendumilo de Tridento. Tie la gediarbaro estis gaja ĝardeno kaj malpleneta, en kiu la grandaj sekvojoj ombrigis la akvon de kristalaj riveretoj, la birdoj kantis el siaj malkaŝitaj birdejoj kaj la florodoroj ŝvebis la aeron.

La gedioj de Vintrujo havis tre malsimilan arbaron. Ĝi estis ejo malluma kaj praa, tre akreoj da malnovaj arboj jarmile tuŝitaj de neniu, dum la kastelo staris ĉirkaŭe. Odoris malseka tero kaj putrigo. Tie ne kreskis sekvojoj. Ĝi estis arbaro da gardaj arboj ŝirmataj malantaŭ grizverdaj kudriloj, imponaj kverkoj kaj tamarindoj tiel oldaj, kiel la reĝlando. La nigraj dikaj trunkoj tie estis tre kunaj, kaj la torditaj branĉoj teksis muran plafonon, samtempe la misformitaj radikoj supertere interligiĝis. La silento kaj la ombroj regis kaj la tieaj gedioj ne havis nomon.

Sed ŝi sciis, ke tie troviĝos sia edzo tiunokte. Ĉiam, kiam deprenis vivon de viro, serĉis trankvilecon de tiu gediarbaro.

Katerina estis baptita per la sep oleoj kaj ricevita ŝia nomo en la ĉielarko de lumo de la preĝejo de Riverlando. Ŝi kredis je la fido, same kiel ŝia patro, avo kaj bopatro antaŭe. Iliaj gedioj havis nomojn kaj vizaĝojn tiel familiaj kiel ties familianaro. La kulto konsistis el preĝejo kun incensujo, sia odoro, sep-vizaĝa kristalo plena da lumo kaj voĉoj kantantaj kantikojn. La Tuljoj havis gediarbaron, kiel la ĉefaj familianaroj, sed estis nur kieo promen-, leg- kaj sunuminda. La kulto estis rizervita por la preĝejo.

Ned igis konstrui al ŝi malgrandan preĝejon por kanti la sep vizaĝojn de ŝia dio, sed la sango de la unuaj homoj ankoraŭ estis en la vejnoj de la Starkoj: iliaj gedioj estis malnovaj, senvizaĝaj kaj sennomaj, tiuj, kiujn la arbaraj geinfanoj preĝadis.

Meze de la arbareto estis olda arciano starante apud lageto da nigraj kaj malvarmaj akvoj. Ned nomigis ĝin „la korarbo“. La arcianligno estis oste blanka kun malklaraj ruĝaj folioj pendantaj kvazaŭ mil da sangitaj manoj. Sur la trunko estis hakita vizaĝo, vizaĝe longa kaj melankolia, kies atentaj okuloj iel estis ruĝitaj fare de sekigita sevo. Tiuj okuloj estis malnovaj, tre malnovaj, eĉ pli ol Vintrujo. Ili vidis la tagon, kiam Brando la Kontruanto metis la unuan ŝtonon, kaze ke oni povas kredi la rankontojn. Ili ĉeestis la kielon la granitaj muroj ekaltiĝis ĉirkaŭ ili. Oni diris, ke la arbargeinfanoj tajlis la vizaĝojn en la arbojn dum la aŭroro, centjaroj antaŭ la unua homoj venintaj el la Mallarĝa Maro estis alvenintaj.

Antaŭ mil jaroj ili tajlis aŭ brulis la lastajn arcianojn sudajn, krome tiuj el la Vizaĝinsulo, kie la verdaj homoj silente gardis. Tie, tiel norde, ĉio estis malsame. Estis gediarbaro po ĉiu kastelo, korarbo en ĉiu arbaro kaj tajlita vizaĝo en ĉiu korarbo.

Katerina trovis sian edzon siditan en roko kovrita el musko. Li havis la glavon Glacion sur la genuoj kaj purigis la folion ene de tiu akvo. La miljara grundmantelo kovranta de tiu gediarbaro manĝegis la sonon de ŝiaj paŝoj, sed la ruĝaj okuloj de la arciano sekvis ŝin tiam, kiam ŝi alproksimiĝis.

“Ned” vokis mole.

“Katerina” diris ŝia edzo suprenrigardante ŝin. Lia voĉo estis formala, malproksima. “Kie’stas knaboj?”

Li ĉiam demandis tion.

“En la kuirejo, diskutante kiel nomigi la hundojn.” Ŝi deprenis la mantelon, surmetis ĝin en la arbargrundon kaj sidis dorse arcianen. “Arja ŝategas la sian kaj ankaŭ al Sansa plaĉis, sed Rikon ne estas certa.”

“Ĉu li timas?” demandis Ned.

“Iomete” agnoskis. “Li estas nur tri-jaraĝa.”

“Alfrontu li timojn.” Ned sulkigis la frunton. “Li ne tri-jaros la tutan vivon. Kaj vintro alvenontas.”

“Prave” jesis Katerina.

Tiaj vortoj malvarmigis ŝin kiel kutime. Tiu estis la moto de la Starkoj kaj ĉiu nobela familianaro havis la propan. Kaj tiuj familiaj onidiraĵoj estis kernoj, iaj preĝoj, honor- kaj ĝojodefensoj, lojeco- kaj honestecopromesoj, juroj je kuraĝo kaj amikeco… Ĉiu krom tiu de la Starkoj. La moto de la Starko estis „Alvenontas la vintro“. Katerina pripensis kiom malnormalaj tiuj norduloj estis. Ĝi ne estis la unua fojo.

“Mi devas agnoksi, ke tiu vir’ bone mortis” diris Ned. Li havis en la mano grasan ledaĵon. Dum li parolis, li mole pasadis ĝin sur la glavfolion mallumigante la metalon. “Mi ĝojis pri Bran. Vi fierintus pri li.”

“Mi ĉiam estas fiera pri Bran” diris Katerina.

Ŝi ne forrigardis la glavon. Montriĝis la ondoj ene de la glavo, kie la metalo forĝis cent fojojn en la forĝejo. La glavoj ne plaĉis al Katerina, sed sendube Glacio estis membela. Oni forĝis ĝin en Valirjo, antaŭ la Malbeno falinta sur la Oldan Urbon, kie la forĝistoj eldonis la metalon per kaj sorĉoj kaj marteloj. Glacio estis kvar-cent-jaraĝa kaj konservis la glavrondon. Ĝia nomo estis eĉ pli malnova, donado de la Heroaĝo, tiam, kiam la Starko estis Nordoreĝoj.

“Aldone al hodiaŭa estis kvar ĉi-jare” diris ombre Ned. “Tiu mizerul’ estis mezfreneza. Lin timigis io kaj ial, eĉ por ne kapabli kompreni min.” Sopiris. “Ben skribis min: la Noktogard’ havas malpli da mil anoj. Tio ne’stas nur dizertoj. Oni perdis lastatempe pli da homoj dum esploradoj.”

“Ĉu la savaĝaj?”

“Mi certas.” Ned suprenmetis Glacion kaj rigardis la longecon de la malvarma ŝtalo. “Malpliboniĝos. Eble venos kiam’ alvoki niajn standaristojn kaj rajdi norden unufoje por ĉiam malestigi tiun Reĝon-preter-la-Mur’.

“Ĉu fore la Muro?” ŝi skuis.

“Ni ne devas timi Mans Rajder” diris Ned vidinte sian edzinon.

“Estas preter la Muro malplibonaj aĵoj kaj uloj.”

Li turnis sian rigardon en la korarbon, klaran ŝele kaj ruĝan okule, rigardantan, aŭskultantan, ŝajne malrapide pensantan.

“Vi tro aŭskultas rankontojn de Avĉjo” li ridetis. “Aliaj estas tiel mortaj, kiel la Arbargeinfanoj, ĉar ili jam mortis antaŭ ok-mil jaroj. Laŭ Instruisto Lugujn ili neniam ekzistis. Neniu vidis ilin iam.”

“Ĝis ĉi-matene neniu vidis huargan lupon” memorigis Katerina.

“Mi ne ĉesas malpravi: mi jam devas scii, ke oni ne povas discuti kun Tuljo” diris per malaktiva rideto. “Certe vi ne venis ĉi-tien rankonti timigaĵojn al vi, ĉu vere? Mi jam scias, ke vi ne ŝatas tiun lokon. Pri kio estas, mia sinjorino?”

“Hodiaŭ ni ricevis maldolĉajn novaĵojn, moŝto” Katerina prenis la manon de sia edzo. “Mi ne volis ĉagreni vin ĝis vi tute purigiĝis.” Estis nenia kielo diri tion bone, do direkte kaj jene ŝi diris: “Mi bedaŭras, amĉjo, sed Jon Arin mortis.”

Ŝi vidis lin kaj kia forta estis la frapo, kiel ŝi supozis. Junece Ned estis zorgato en Aglujo kaj S-ro Arin, kiu malhavis filon, agis patre kun li kaj la alia zorgato, Roberto Baracjono. Kiam la Freneza Reĝo Aeris 2-a Targarjano demandis iliajn kapojn, la sinjoro de Aglujo revolucigis siajn subulojn de la luno kaj la falko anstataŭ doni tiujn, kiuj li ĵuris protekti.

Nun antaŭ dek-kvin jaroj ili iĝis bofratoj kiam Ned kaj li geezdiĝis kun du fratinoj, la filinoj de S-ro Hoster Tuljo, en la preĝejo de Riverlando.

“Jon” diris li. “Ĉu veras la novaĵ’?”

“La letero surhavis la reĝan sigelon manskribitan de Roberto. Mi enujigis ĝin sekure. Li diras ke lia morto rapidis. Еĉ la Instruisto Pajsel povfaris nenion, krom doni papavmilkon.”

“Pli bone io ol nenio” sopiris. Katerina vidis la doloron en lia vizaĝo, kvankam unue pensis pri ŝi. “Kaj kio prio via fatrin’?  Kaj la fil’ de Jon? Kion ni scias prie?”

“La mesaĝo nur diris, ke ili fartas bone, kaj revenis en Aglujon” diris Katerina. “Mi preferus, ke ili irintus Riverlandon. Aglujo estas tiom norde, tia soleca… Krome, ĝi estis la ejo de Jon, ne de mia fratino. La memoraĵo de sia edzo restos en ĉiu ŝtono. Mi konas ŝin bone. Ŝi bezonos la subtenon kaj konsolon de sia familio kaj amikoj.”

“Via onklo estas en la val’, ĉu ne? Mi sciis, ke Jon nomigis lin Portegkavaliro.”

“Brinden faros ĉion fareblan por ŝi kaj la infano” kapjesis Katerina. “Tio trankviligas min iomete, sed…”

“Kuniru al ŝi” petis Ned. “Alprenu la geinfanojn. Vivigu la salonojn per gritoj, bruo, ridetoj... Ŝia infan’ bezonas la ĉeeston alies infanoj kaj ni ne lasos sola Lajsa tiujn momentojn.”

“Ho, se mi povus” diris Katerina. “La letero donis pliajn malbonajn novaĵojn. La Reĝo estas venonta Vintrujen, serĉante vin.”

Ned malfrue komprenis tion, kion ŝi diris; sed tiam malaperis la nubo kovrinta sian rigardon.

“Ĉu Roberto venas?”

Katerina kapjesis kaj la vizaĝo de sia edzo ridetis.

Ŝi volis partopreni la ĝojon, sed jam aŭskultis pri onidiraĵoj kortaj: huarga lupina morta en la neĝo, kun korno najlita en la gorĝo. Timo ligigis sian stomakon kiel serpento turnante sian eston, sed ŝi mem igis rideti por tiu homo al kiu ŝi amis, al tiu viro nekredanta aŭgurojn.

“Mi supozis, ke vi ĝojiĝos” diris. “ Vi devas averti vian fraton, kiu estas en la Muro.”

“Jesja” jesis Ned. “Ben nenial malĉeestos tiu okazaĵon. Mi ordonos al Instruisto Legujn sendi la plej rapidan birdon.” Ned leviĝis kaj helpis ŝin same. “Tiu napokapul’… Kiom jaroj pasis? Kaj li venas sen pli antaŭa anonco? Ĉu la mesaĝ’ diris kiom da personoj venas?”

“Mi kalkulas, ke minimume cent kavaliroj, kun iliaj servistoj kaj almenaŭ kvin-dek liberaj rajdistoj. Ankaŭ Sersej kaj la geinfanoj venas”.

“Roberto volos, ke ili estu konfortaj; li ne plirapidigos la marŝadon” diris li. “Pli bone, tiele ni havos pli da temp’ prepari ĉion”.

“Kune kun la grupo vojaĝas la fratoj de la Reĝino.”

Edvardo grimacis. Li sentis neniun amon al la reĝina familio kaj estis reciproke. Katerina ja konis tion. La Lanisteroj de Kasterla Roko aniĝis tre malfrue al la grupo de Roberto, nur kiam la venko certis, kaj tio ne estis pardonebla.

“Nu, se por la plezur’ vidi Roberton mi devas elteni la familion de la reĝin’, mi povas fari nenion. Roberto ŝajne elportas duonon de la kortegon.”

“Kie la reĝo, tie la reĝlando” diris Katerina.

“Mi treege volas vidi geinfanojn. La plej juna ankoraŭ mamsuĉis Lanisterinon lastafoje. Nun li estos kvin-jaraĝa, ĉu?”

“La reĝido Tomeno jam havas sep jarojn. Li aĝas same kiel Bran. Bonvole, Ned, zorgu viajn vortojn. La Lanisterino estas nia reĝino kaj sia fiero ĉiutage, oni diras, estas pli granda.”

“Oni organizos trobadoran  festenon” diris Ned prenante ŝian manon. “Kompreneble, kaj certe Roberto volos ĉasi. Mi sendos Jori suden en la Reĝan Vojon kun honora gardar’ por havigi al ili protekton ĉi-tien. Gedioj, kiel diable ni nutros tiom da homoj? Ĉu ili jam damne venas? Aĥ, mi piedbatos ties regaĉan pugon!”