Jon I

JON I

Estis fojoj, ne multaj, sed kelkaj, kiam Jon Neĝo ĝojis bastardi. Kiam li replenigis sian vinpokalon el preteriranta botelego, subite venis al li la penso, ke tiu ĉi eble estas unu el tiuj fojoj.

Li residiĝis en sian benkeron, apud la junaj ŝildistoj, kaj trinkis. La dolĉa kaj frukta somervino plenigis sian buĉon kaj ridetigis liajn lipojn.

La ĉefĉambro de Vintrujo estis plena da fumo kaj aero odorantaj kiel rostita viando kaj ĵusfarita pano. Kovris la standardoj la grizŝtonajn murojn. Blanko, oro kaj skarlato: la starka huargo, la baracjona kronita cervo kaj la lanistera leono. Trovadoro ludis harpon kantante melodion, sed en tiu ĉambroflanko oni ne aŭdis lin pro la fajrkrako, la plat- kaj kopbruo kaj la flustro de cento da ebriaj paroladoj.

Ĝi estis la kvara horo de la bonvenfesto honore al la reĝo. La gefratoj de Johano okupiĝis ejojn por la gereĝidoj, apud la spektaĵejo kie la gesinjoroj Starkoj regale traktis la gereĝojn. Lia patro certe permesos al la geinfanj trinki unu kopon da vino, pro la festgraveco, sed nur unu. Male, tie, en la malsupraj benkoj, Jon povis trinki kiom ajn por sensoifiĝi.

Kaj li rimarkis, ke li trinkis tutvire al la ĝojo de la ĉirkaŭaj knaboj, kiuj igis lin reverŝi tiam, kiam mankis trinkaĵo. Ili estis bonaj knaboj, kaj Jon ĝuis iliajn rankontojn kaj kuriozaĵojn pri interbatiĝoj, litoj kaj ĉasoj. Li certis, ke liaj kunuloj estis pli amuzaj ol tiuj gefiloj de la reĝo. Tial, scivoleme, li pririgardis la vizitantaron kiam eniris en la salonon. La akompanantaro estis pasinta tre proksime el lia loko kaj Jon tuj prenis la ŝancon ekzameni ĉiun.

Lia kavalira patro unuis, kunirante la reĝinon. Ŝi belis tiel, kiel la viraro diradis. Ŝi ornamis la longan blondan hararon per diademo inkrustita je valoraj ŝtonoj, kies smeraldo ludis per la okuloj kun ŝiaj verda rigardo. Lia patro helpis al ŝi suriri en la podion ĝis ŝia loko, sed la reĝino eĉ ne rigardis lin. Jon vidis tion, kion kovris ŝia rideto, malgraŭ sia kvar-dek-jareco.

La reĝo Roberto sekvis, kun S-ino Starko brakenbrake. Laŭ Jon li estis ĉagrenega. Lia patro paroladis pri li: la senegala Roberto Baracjono, demono de la Tridento, la plej feroca kavaliro de la reĝlando, giganto inter princoj… Nur dikan, vizaĝe kaj barbe ŝveligitan viron Jon vidantis, ŝvitante en liaj silkaj vestaĵoj. Marŝis kvazaŭ trotrinkinte.

Poste la geinfanoj alvenis. La malgranda Rikon estis la unua, tutdigne estante kvin-jara infano. Jon devis urĝi lin marŝi plu, ĉar li haltis tie por paroleti kun li. Ĵussekve estis Rob, vestita je griza lano kun blankaj borderaĵoj, la Starkaj koloroj. Prenis li la princinon Mirsela brakenbrake. Ŝi estis nur knabino, ne eĉ sep-jara, kun akvofalo da oraj bukloj je juvelita harreto. Jon rimarkis kiel ŝi rigardis lin okul-angule dum la marŝado tra la tabloj kaj ŝiajn timidajn ridetojn al li. Jon trovis ŝin sengusta. Kaj Rob eĉ ne rimarkis, kiel stulta ŝi estis, ridetante lupe.

Liaj mezfratinoj apud la princoj iris. Arja devis iri apud Tomen, diketa infano havanta blondan hararon, preskaŭ blanka, pli longa ol ŝi. Sansa, du-jare pli maljuna, estis kune kun la princo Ĵofrej Baracjono. La knabo estis du-dek-jaraĝa, pli juna ol Jon kaj Rob, sed, malgraŭ la malfeliĉo de Jon, plialtis ol ambaŭ. La reĝido Ĵofrej havis la hararon de sia fratino kaj la malklarverdajn okulojn patrinajn. La densaj orbukloj falis sur koljuvelon kaj la veluran kolvestaĵeron. Sansa siaflanke ŝajnis feliĉega, sed Jon ne ŝatis la fermitajn lipojn de Jof, nek lia maldistran kaj malrespekteman rigardon al la ĉefsalono de Vintrujo.

Pli interesis al Jon la duopo malantaŭ li: la fratoj de la reĝino, la Lanisteroj de Kastelroko. La Leono kaj la Gnomo. Ili neniel similis unu la alian. S-ro Jejmi Lanistero estis la dunaskito de la reĝino Sersej: altis, blondis, blindigokulis, kaj havis rideton tre tranĉeman. Li vestis skarlaton silkojn, altajn, nigrajn botojn, kaj nigran mantelon.  La rorantan familianaran leonon oni vidis en la tunikbrusto, faritan je orfadeno. Oni nomigis lin la Leono de Lanistero, kiam li ĉeestis, kaj la Reĝmurdisto lin klaĉis ĉe onia dorso.

Jon ne povis ĉesi rigardi lin.

»Jen la taŭga aspekto de reĝ’« pensis dum li foriris.

Tiam li eksciis pri la alia, kiu fimarŝis mezkaŝe pro lia frato. Tirjon Lanistero estis la plej juna filo de S-ro Tajujn kaj altgrade la plej malbela. La gedioj ĉiujn la gracojn de Sersej kaj Jejmi al Tirjon neis. Li estis malgrandegulo, altis duone ol siaj gefratoj kaj malfacilis al li iri apudi lia frato per tiu malsanaj kruroj. Li havis la kapon tro grandan proporcie kun sia korpo kaj la trajtojn misformitaj, dispremitaj, sulkigante. Verda kaj nigra okuloj pririgardis ĉion sub rekta hararo tiel blonda, ke ŝajnis blanka. Jon spektis lin, interesega.

La lastaj sinjoroj enirantaj estis lia onklo, Benĝen Starko, de la Noktogardo, kaj la junula zorgato de lia patro, Zeon Grejojo. Benĝen varme ridetis al Jon kiam estis flanke de li. Zeon eĉ ne rigardis lin, tute kutime. Ĉiu ensidiĝinte, okazis tostoj, ĉies dankoj kaj ekis la festeno.

Jon tiam tuj ekdrinkis, kaj ne haltis.

Io frotis lian kruron malsupre la tablo. Jon estis dononta al li kokmuslon, sed pensis ion plu. Li pikis la tutan eron kaj faligis ĝin grunden, interkruren. Fantomo elmanĝis ĝin en savaĝan silenton. Oni ne permesis al liaj gefratoj ĉeesti la feston kun la lupoj, sed en tiu ejeto estis multnombraj hundoj kaj neniu protestis pro la hundĉeesto. Tiel li ankaŭ fortunas, oni diris. La okuloj lin jukis; li fratis energie la ojulojn fiante la fumon. Li trinkis alian kopon da vino kaj rigardis kiel la huargo la kokeron manĝis.

La hundoj ĉirkaŭkuris la tablojn post la kelnerinojn. Unu el ili, granda hundido kun grandaj flavaj okuloj, kaptis la odoron. Ŝi subiris la tablon cele al sia parto. Jon la barakton observis. La hundino bojetis kaj plialproksimiĝis. Fantomo rigardis supren malbrue kaj fiksrigardis la inon. La hundino montris defian dentadon. Ĝi estis trioble la kapo de la huargo. Ne moviĝis Fantomo. Apud lia trezoro li stariĝis, malfermis la buŝon kaj montris la dentegojn. La hundino maltrankviliĝis, rebojis kaj ŝanĝis sian opinion. Ŝi turniĝis kaj foriris, bojante iomete furioza. Refokusiĝis Fantomo en sia manĝaĵo.

Jon ridetis kaj karesis la densan hararon subtable. La huargo ekrigardis lin, mordetis lin kaj restis manĝanta.

“Ĉu ĉi-tiu estas unu el tiuj famaj huargaj lupoj?” voĉo tre konata, apuda, demandis lin.

“Jes” Jon diris ridetante al sia onklo Ben, kiu tuŝis sian kapon harskuante lin, tiele li faris kun la lupo. “Li nomiĝas Fantomo.”

Unu el la ŝildistoj haltigis sian malĉastan rakontatan anekdoton kaj forsedis sian lokon, por ke la sinjorfrato eksidu en la bankedon. Benĝen Starko sidis kvazaŭ rajdante kaj forprenis la kopon al Jon.

“Somera vin’ ” li diris post trinketo. “Nenio‘stas pli dolĉa. Kiom vi trinkis, Jon?” Jon ridis. Ben Starko ekridis. “Tion mi timis. Nu, m’estis pli juna ol vi tiam, kiam m’ebriiĝis unuafoje.” Li pletis el la plej proksima pleto rostitan cepon likantan malklaran saŭcon kaj ĝin mordis. Oni aŭdis krakon kiam dentumis.

Lia onklo estis viro je tranĉemaj rajtoj, roke malmolaj, kvankam siaj grizbluaj okuloj ŝajne ĉiam ĝojis. Estis ĉiel nigrevestita, ĉar li anis al la Noktogardo. Liaj okuloj estis lukse nigra veluro, kun altaj ledbotoj kaj larĝa, arĝentbuka zono. Li alportis larĝan arĝentĉenon ĉirkaŭ la kolo. Dume li manĝis la cepon, la Benĝen ĝoje rigardis Fantomon.

“Jen trankvila lup’ ” montris.

“Male ol la aliaj” Jon kapjesis. “Li neniam bruas: tial mi nomigis lin Fantomon. Bone, tial kaj pro lia blankec’ . Aliaj estas malklaraj, grizaj aŭ nigraj.”

“Estas ankoraŭ huargoj trans la Muro. Fojfoje oni aŭdas ilin jelpante.” Benĝen Starko fiksrigardis Jon momenton. “Ĉu vi ne manĝas ĉe frata tablo?”

“Preskaŭ ĉiam” Jon malforte respondis. “Sed S-ino Starko pensis, ke ĉinokte estus malrespekto al reĝa famili’ bastardon inter ili havi.”

“Mi komprenas.” Lia onklo rigardis iomete preteren, en la transan poditablon. “Mia frat’ ŝajnas tute malkontenta ĉi-nokte.”

Ankaŭ Jon rimarkis tion. Indas al bastardo pririgardi ĉion, kapti la kasitajn mensogojn.

Lia patro emis respekti ĉiujn la bonordajn kaj protokolajn normojn, sed estis tensio en li, kiun Jon en neniu tempo vidis. Li parolis malmulte kaj vidis la kieon sen rigardi. Du-sidile de li, la reĝo trinkadis la tutan nokton. Tiu havis la diketan mieon ruĝita sub la longa nigra barbo. Ege tostis, ridis ĉiun mokaĵon kaj avide manĝegis ĉiun platon kvazaŭ malsatante; la reĝino siaflanke ŝajnis glaciskulptaĵo.

“Ankaŭ la reĝin’ malkontentas” Jon diris al sia onklo mallaŭte. “Mia patro ĉi-matene malsupreniris kripten kun mia patro. La reĝin’ tion ne volis.”

“Vi rimarkas pri ĉio, ĉu ne?” Benĝen atente rigardis lin. “Tia viro utilus al la Mur’.”

“Robb pli bonas ol mi kunlance” diris memfide Jon “sed mi pli bonas glave, kaj Hulen asertas, ke mi rajdas tiel bona, ol iu ajn de la kastel’.”

“Ne malbone.”

“Prenu min reen Muren” Jon petis subite. “Mia patro lasus al mi, se vi petas.”

“La Muro estas malfacila lok’ por knabo, Jon.” Benĝen pririgardis intense lian vizaĝon.

“M’estas preskaŭ tute vir’ ” li protestis. “Mi baldaŭ iĝos dek-kvin jara kaj Majstro Luvin asertas, ke bastardoj kreskas pli rapide.”

“Li pravas” agnoskis li malfacile. Prenis la kopon de Jon, plenplenigis ĝin kaj trinkis longe.

“Daeren Targariano’stis nur kvar-dek tiam, kiam li konkeris Dorneon” diris Jon. La Juna Drako estis unu el liaj herooj.

“Somerlonga konker’ ” la onklo montris al li. “Tiu knabo-reĝo, kiun vi ŝatas, perdis dek-mil virojn dum la dornea konker’ kaj pluaj kvin-dek-mil ĝin defendante. Neniu rakontis al li, ke milit’ ludo ne estas.” Trinkis li aliom. “Cetere” li sekvis “Daeren Targariano’stis nur dek-ok-jara kiam mortis. Ho, ĉu vi forgesis tiun parton?”

“Mi neniam forgesas” fanfaronis. La vino malrespektemigis lin. Li provis stariĝi en la bankedo por aspekti pli altan. “Mi volas eniĝi la Noktogardon, onklo.”

Li pensis tion multan tempon, kiam dumnokte li kuŝis en la lito kaj siaj gefratoj dormis ĉirkaŭe. Iutage Robb havus Vintrujon kaj kiel Nordprotektanto posedus grandajn militistarojn. Bran kaj Rikon estus subuloj de Robb kaj regus landojn sianome. Liaj fratinoj Sansa kaj Arja edziniĝus kun aliaj gravaj sinjoroj kaj marŝus suden fariĝi kastelsinjorinoj. Sed kie estus bastardo?

“Vi ne komprenas tion, kion vi petas, Jon. La Noktogardo estas ĵura kunular’ . Neniu familion ni havas. Neniu el ni patriĝos. Kun devigo ni edziĝis. Nur honoro’stas nia amatin’.”

“Ankaŭ la bastardoj havas honoron” Jon diris. “Mi pretas atesti mian ĵuron.”

“Vi nur dek-kvar-aĝas” Benĝen diris. “Vi ne estas viro ankoraŭ. Vi ne komprenos la forlasoton ĝis tiam, kiam amkonos virinon.”

“Mi ne zorgas pri tio” reis Jon emocie.

“Eble vi zorgus pri tio se vi komprenus ĝin. Se vi tutkonus tion, kion la ĵuro fordonos al vi, malestus tiu em’ por prezon pagi, knabo.”

“Mi n’estas via fil’!” Jon sentis enan koleron, en sia brusto.

“Bedaŭrinde.” Benĝen leviĝis kaj enmetis la manon en lian ŝultron. “Rebabilu kun mi tiam, kiam vi havos iomajn bastarojn; ni vidu ĉu vi ŝanĝus vian menson.”

“Mi neniam havos bastardon” li diris maĉante la vortojn kaj kolerege. “Neniam!” li kraĉis. Li subite vidis, ke la tablo silentis kaj ĉiu rigardis lin. La palpebroj plenis da larmoj. Li leviĝis. “Pardonon” li aldonis provdignante.

Li turniĝis kaj foriris, por ke oni ne vidu lin plori. Li certe tro drinkis, ol li pensis. Irante, li duonfalis kaj skuis. Li tuŝegis kelnerinon kaj igis, ke ŝia vinkruĉo forfalu planken. Ekis ĉieaj ridegoj kaj Jon sentis bruliĝantajn larmojn en la vango. Iu helpis lin stari. Li ŝancelis la manojn helpantajn lin kaj kuris blinde porden. Fantomo sekvis lin, kiam li eniris en la nokton.

La korto silentis kaj malplenis. La ununura gardisto garnis per mantelo kontraŭi la malvarmon ĉe la altaj kreneloj de la ena remparo. Li aspektis maldistra kaj sendube lamentis esti tie sole, sed Jon anstataŭus lin sendube. Cetere la kastelo estis malklara kaj nenies.  Jon iam estis en konstruaĵo neloĝata; ĝi estis terurejo kun nur vento movanta, kaj la ŝtonaro silentis pri kiuj antaŭe loĝadis tiuloke. Vintrujo tiam ŝajnis ĝin.

La kanta kaj muzika sono eliris el la fermitaj fenestroj antaŭ li. Jon neniel volis spekti ilin. Li sekigis la larmojn per la maniko, tiukaŭze kolera kaj turniĝis reveni.

“Knabo” voĉo alvokis lin. Jon deturnis. Tirjon Lanistero sidis gargojle sur kornico de la ĉambregporto. La malgrandegulo ridetis el sia loko. “Ĉu tiu besto estas via lupo?”

“Jen huargo” Jon diris. “Li nomiĝas Fantomo.” Li rigardis la vireton kaj dummomente forgesis la malĝojon. “Kion vi faras ĉi-tie? Kial vi n’estas ĉe fest’?”

“Estas tro varme, tro brue, kaj mi trinkis tro da vino” argumentis. “Delonge mi eltrovis, ke estas onie malrespektema vomi sur vian fraton. Ĉu mi povas vidi vian lupon pli proksime?”

Jon dubis tempeton sed kapjesis.

“Ĉu vi povas malleviĝi aŭ bezonas ŝtupareron?”

“Ve, iru promeni!”

La hometo impetis kaj saltis de la kornico. Jon hois vidante kiel Tirjon Lanistero turniĝis en la aero, falis surmane kaj ree saltis antaŭen stariĝante.

Fantomo malantaŭeniris, nesekura. La malgrandegulo senpolviĝis kaj ridegis.

“Pardonu min. Ŝajnas, ke mi timigis vian lupon.”

“Li ne timas” li surgenuiĝis kaj alvokis la beston. “Venu, Fantomo. Jes. Tiel.”

La lupido alproksimiĝis kaj tuŝis la vangon de Jon, ĉiam gvardante pri Tirjon Lanistero. Kiam la malgrandegulo provis tuŝeti ĝin, li malprogresis kaj montris dentegaron dum silenta grunto.

“Kia timida!” rimarkis Lanistero.

“Sidiĝu, fantom’!” ordonis Jon. “Jen. Haltu.” Li suprenrigardis la malgrandegulon. “Eblas nun tuŝi. Li ne moviĝu ĝis mia ordon’. Tiele mi instruis lin.”

“Mi vidas” jesis Tirjon. Karesis la neĝan interorelan hararon. “Kia obedema lupo.”

“Se mi ne estus ĉi-tie, li frapegus vin.” Tio ne estis vera, sed estos iam.

“Do ne iru malapuden” diris la leono. Li flankenmetis sian grandegan kapon vidi lin tute. “Mi estas Tirjon Lanistero.”

“Mi scias.” Jon leviĝis. Piede li estis pli alta ol la malgrandegulo.

“Kaj vi estas la bartardo de Edvardo Starko, ĉu ne?” La knabo sentis malvarmon trakuranta sin. Li fermis la lipojn kaj ne respondis. “Ĉu mi malgentilis?” daŭris. “Pardonon. La malgrandeguloj la gentilecon ne bezonas. Generacioj da kolorplenaj amuzistoj rajtigas min malbone vesti kaj diri ĉion ajn.” Ridetis. “Tamen vi estas la bastardo.”

“S-ro Starko’stas mia patro” agnoskis maltrankvile.

“Jes” li diris post ekzameni sian vizaĝon. “Oni rimarkas tion.  Estas pli da nordeco je vi ol je viaj gefratoj.”

“Mezfratoj” Jon korektis. Li ŝatis tiun komenton de la leono, sed oni ne povis scii tion.

“Lasu min konsili vin, bastardo” sekvis Tirjon. “Neniam forgesu kiun vi estas, ĉar sendube la mondo ne forgesos tion. Aligu ĝin en vian plej bonan armilon, por ke ĝi neniam estu via malforteco. Uzu ĝin armile kaj neniu vundos vin tiumaniere.”

“Kion vi scias pri bastardi?” Jon estis bonhumora por akcepti nenies konsiliojn.

“Ĉiuj la malgrandeguloj bastardoj estas laŭ patraj okuloj.”

“V’estas laŭreĝa fil’; via patrin’ estis edzin’ de lanistera sinjoro.”

“Ĉu vere?” demandis li ironie. “Do diru tion al li. Mia patrino forpasis naskigante min kaj mi neniam certis.”

“M’eĉ ne konas mian” diris Jon.

“Virino sendube. Kiel kutime la patrinoj.” Li sendis al Jon pezan rideton. “Memoru bone tion, knabo. Ĉiuj malgrandeguloj bastardoj eble estas, sed ne ĉiuj bastardoj malgrandegulas.”

Sen alia vorto, li turniĝis kaj reiris manĝejen kantante per fajfoj. Kiam li malfermis la pordon, la lumo verŝis sur la korton kaj bildis sian ombron en la grundon. Kaj tie, dum tempeto, Tirjon Lanistero ŝajnis alta kiel reĝo.