ANTAŬPAROLO

“Ni revenu” petis Gared dum la arbaroj pli kaj pli malklariĝis. “Sovaĝoj mortis.”

“Ĉu vi timas mortojn?” demandis S-ro Gŭajmar Rojs sugestante nur per rideto.

“La mortoj jam mortis” respondis Gared. Li ne falis en la kaptilon. Li estis maljunulo pli ol kvin-dek-jara kaj videntis multajn junajn sinjorojn tien kaj reen. “Ni parolos nenion kun ili.”

“Ĉu ili vere mortis?” Rojs molis. “Kian pruvon ni havas?”

“Vil vidis ilin” diris Gared. “Se li diras, ke ili ja mortes, mi ne bezonas plie.”

“Mia patrino diris, ke la mortoj ne kantas kantojn” partoprenis Vil. Li scis, ke iumomente ili enmetis lin en la diskuton. Espereble neniam.

“La samon mia guvernistino diris, Vil” kontraŭis Rojs. “Neniam fidu je tio, kion virino diras, kiam oni apudas ŝia mamo. Eĉ dank’ al mortoj oni povas lerni ion.” Lia voĉo sonis tro laŭte en la arbarnoktiĝo.

“Estas granda vojo farota” jenigis Gared. “Ok tagojn, eĉ eble naŭ. Kaj noktiĝas.”

“Kiel ĉiuj tagoj ĉi-hore” diris S-ro Gŭajmar Rojs post rigardeti la ĉielon. “Ĉu vi timas la mallumon, Gared?”

Vil rimarkis la malpacon ĉirkaŭ la buŝo de Gared kaj la furiozecon malliberatan en liaj okuloj, en la nigra ĉapuĉo de la mantelo. Gared aniĝis en la Noktogardon kvar-dek jarojn, la plej parto de lia infaneco kaj tutan sian adoltecon, kaj malofte oni mokis lin. Tamen tio ne estis ĉio. Vil sentis ankaŭ ion pluan en la maljunulo, krom la vundita fiereco. Tension kvazaŭ timan oni sentis el li.

Ankaŭ Vil kunhavis tiun maltrankvilecon. Li estadis kvar-dek jarojn en la Muro. La unuan fojon, kiam oni sendis lin transe, li memoris la malnovajn rankontojn kaj naŭzis. Li poste ridis prie. Jam estis cent-esplorada spertulo kaj ne timigis lin la senfina etendaĵo da malklara pluvarbaro, nomita la Sorĉa Arbaro.

Ĝis tiunokte. Estis io malsama tiunokte. La malklareco havis econ, kiu harstarigis lin. Rajdadis ili naŭ tagojn norden, norokcidenten, kaj ree norden, ĉiam malproksimiĝante el la Muro, sekvante savaĝajn sturmantojn. Ĉiu tago estis pli malbona ol la lasta kaj tiu la plej bona. Norda glaciega vento blovis kaj kantigis la arbojn kvazaŭ ili havis propan vivon. Dum la tuta tago Vil sentis sin sekvate, de io malvarma kaj senkompata volanta nenian bonon por ili. Ankaŭ Gared sentis tion. Vil ja volis nur rajde tutrapide en la sekurecon de la Muro, sed estis sento ne direbla al lia komandanto.

Kaj eĉ ne kun tia.

S-ro Gŭajmar Rojs estis la malplej aĝa filo de malnova familianaro kun tro da heredantoj. Li estis dek-oka, bonaspekta, grizokula, ĝentila kaj tranĉile svelta kiel junulo. Rajdante lian egan nigran ĉevalon staris tre pli supra ol Vil kaj Gared, sur malgrandaj, bonkorpaj ĉevaloj tie taŭgaj. Li surhavis nigraledajn botojn kaj lanan nigran pantalonon, talpajn gantojn kaj bonan mallarĝan maŝkirasan jakon sur vestaĵojn lannigran kaj ledan. S-ro Gŭajmar estadis malpli ol duonjaron kiel Ĵurata Frato de la Noktogardo, tamen sendube pretiĝis bone por sia laboro. Almenaŭ pri la vesto.

La mantelo estis sia trezoro: zibela, larĝa, mola kaj nigra kiel karbo.

“Mi vetas, ke li murdis knabinojn per siaj propaj manoj” diris Gared en la barakoj dum li trinkis vinon. “Certe nia granda batalanto forprenis kapetojn li mem”.

Ĉiu ridis.

‘Malfacilas obei viron, kiun oni mokas drinkante’, priprensis Vil skuante rajde. Gared certe pensis same.

“Mormont diris, ke ni sekvu spurojn, kaj ni faris tion” diris Gared. “Ili mortis; ne ĝenos nin ree. Farotas senkompata voj’. Tiu veter’ ne plaĉas al mi. Se ekneĝas, ni malfruos dek-kvin tagojn reveni, kaj neĝ’ estas la plej bonan ni trovos. Vidis jam glaciŝtormon, moŝto?”

La juna sinjoro ŝajne ne aŭskultis lin; rigardis la kreskantan mallumon per tia sia rigardo, iel enua kaj malkoncentra. Vil rajdadis sufiĉe da tempo kun la kavaliro por scii, ke pli bone ne interompi lin tiam, kiam tiel montriĝis.

“Rakontu denove tion, Vil. Tre detale. Lasu neniom da detaloj.”

Vil estis ĉasisto antaŭ aniĝi la Noktogardon. Fakte, li estis ŝtelĉasanto. La liberaj rajdantoj de la Malisteroj kaptis lin kun sangaj manoj en la malisteraj arbaroj, senhaŭtigante malisteran cervon, kaj tiele oni devigis lin elekti aŭ vesti nigre aŭ perdi la manon. Estis neniu, tiel silente movema tra l’arbaro kiel Vil kaj la nigraj fratoj profitis tion.

“Kampadej’ estas tri kilometrojn antaŭen, post tiu krutaĵ’ ” diris Vil. “Mi proksimiĝis tiom, kiom mi povis. Estis ok, viroj kaj virinoj. Ne infanoj, almenaŭ neniun mi vidis. Estis ia tendo kontraŭ rok’. Neĝo jam kovris preskaŭ ĉion, sed ne vidis ĝin. Neniun fajron, sed la lokon, kie estis unu antaŭe, oni povis vidi. Neniu moviĝis; mi vidis ilin delonge. Neniu vivaĵ’ estas tiagrade kvieta.”

“Ĉu sango?”

“Tutvere ne” konfesis.

“Armiloj?”

“Neniu glav’, iomaj pafarkoj… Viro havis hakilon. Je duobla tranĉrando, pezan, bonan feraĵon. Estis en grund’, apud sia man’.”

“Ĉu vi memoras kian sinteniĝon la korpoj havis?”

“Duopo sidis dorse al rok’ ” Vil ŝultrumis. “La plej parto estis falinta en grundon. Iel falitaj.”

“Aŭ dormitaj” Rojs sugestis.

“Falitaj” insistis Vil. “Estis virino sur tamarinda arbopinto, malkaŝita interfake. Gardistino” ridetis. “Mi atentis, ke ŝi ne vidu min, sed proksime de tiu persono mi trovis ŝin ankaŭ senmova”. Li tremis.

“Ĉu vi malvarmas?” demandis Rojs.

“Iomete” Vil flustris. “Pro la vent’, moŝto”.

La juna kavaliro turniĝis antaŭ la gardisto grizhara. La folioj faligitaj el la arboj fare de la frosto marŝis murmurantaj apudili kaj la ĉevalo de Rojs movis, maltrankvila.

“Kio mortigis tiujn homojn, vie, Gared?” demandis Sinjoro Gŭajmar iom malzorge. Li alĝustigis la longan martesan martelon.

“Malvarmo” reagis Gared per fera certeco. “Mi vidis virojn glaciitajn lastvintre, kaj ankaŭ dum la antaŭa, kiam mi preskaŭ infanis. Ĉiu parolas pri dek-kvin-alta neĝ’, kaj kiel la glacia vento alvenas ululante el la Nordo, sed jen la plej grava malamiko: la malvarmo. Tio ĵetas sin sur unu pli silenta ol Vil; unue oni ektremas kaj siaj dentoj baraktas, oni piedbatas en grundon kaj revas pri varma vino kaj bona fajraĵo. Kaj tio bruligas, ho, jesja, bruligas. Estas nenio pli bruliga ol malvarm’. Sed nur dum temp’. Poste tio eniras onin kaj ekinvadas ĉien kaj forigas nian kontraŭfortojn. Unue oni malfortas aŭ dormemas; ĉio nebuliĝas kaj poste estas kvazaŭ oni subakviĝi en mezvarman laktomaron. Iel tre konforte.”

“Kia bonparoleco” S-ro Gŭajmar pririgardis. “Mi ne imagis, ke vi sprimis tiumaniere.”

“Ankaŭ mi havis enan malvarmon, juna sonjoro.” Gared malsuprenmetis la kapuĉon, por ke S-ro Gŭajmar bone vidu la stumpojn de havitaj oreloj. “Du oreloj, tri piedfingroj, kaj la maldesktran etfingron. Mi iomete sukcesis. Oni trovis mian fraton tute glaciitan dum sia gardado, ridantan.

“Ŝirmu pli” S-ro Gŭajmar diris.

Gared rigardis la junan sinjoron kaj la cikatroj ĉirkaŭ la oreloj ruĝiĝis, tie, kie majstro Aemon deprenis la orelojn.

“Oni vidos kiom vi povos mem proktekti kiam vintros.”  Li suprenmetis la kapuĉon kaj malrektiĝis sur la rajdado, malbrue kaj maldolĉe.

“Nu, se Gared diras, ke la kial’ estes malvarmo…” komencis Vil.

“Ĉu vi gardis ĉi-semajne, Vil?”

“Ne, sinjoro”. Ĉiu semajno estis deko da fekaj gardadoj. Kion li volis eltrovi?

“Kaj kiel estis la Muro?”

“Ĝi ploris” diris Vil kuntirante la brovojn. Nun ĉar la juna sinjoro montris ĝin, tio klaris. “Se la Muro plorantis, ne eblis frostiĝi. Mankis sufiĉe da malvarm’.”

“Jen sagacul’ ” kapjesis Rojs. “Frostis kaj blovis lastsemajne, sed neniam estis tiom da malvarm’, por ke ok adoltoj mortu. Lasu mi memorigi vin, ke ili estis homoj ledvestitaj, proksimaj de rifuĝejo kaj kapablaj krei fajraĵon.”La rideto de l’ kavaliro estis memfida. “Irigu nin tien, Vil. Mortojn mi volas vidi per miaj propaj okuloj.”

Tiam estis neniu priparolaĵo. La ordon li ordonos, kaj la honoro ebligis obei.

Vil malfermis la vojon per malordigita ĉevalo kaj elektis saĝe la marŝojn inter la florado. Lastanokte falis eta neĝado kaj estis ŝtonoj, radikoj kaj malaltaĵoj kaŝitaj kaj atakontaj kontraŭ malprudentuloj kaj malzorgantoj. Sekve estis S-ro Gŭajmar Rojs sur granda nigra ĉevalo nervoze henanta; tiu virĉevalo ne taŭgis por esplormarŝado, sed kiu dirus tion al la juna sinjoro? Gared fermis la grupon. La maljunula gardisto flustradis al si dum la rajdado.

Noktiĝis. La pura ĉielo purpuriĝis kiel estinta batmakulo kaj samtempe negriĝis. Ekfaliĝis la steloj kaj meza luno. Vil ene dankis tiun lumon.

“Ni certe povas iri pli rapide” diris Rojs kiam la luno brilis ĉiele.

“Ne per tiu ĉevalo” sedis Vil. La timo farigis lin insultanta. “Ĉu vi volas unue marŝi, moŝto?”

S-ro Gŭajmar Rojs eĉ ne respondis.

Ie en la arbaro, lupo hurlis.

Vil enmetis sian ĉevalon en la lokon de tamarindnodo kaj elrajdis.

“Kial vi haltas?” demandis S-ro Gŭajmar.

“Ni piediru la ceteron, sinjoro. Ĝi proksimas, pretere tiu krutaĵo”.

Rojs bremsis kiamon kaj rigardis foren pripensante. La vento inter la arboj blovis. La martesmantelo skuis kiel vivanto.

“Jen malnormalaĵ’ ” diretis Gared.

“Ĉu?” diris la juna kavaliro per malrespektema rideto.

“Ĉu vi ne rimarkas?” demandis Gared. “Aŭskultu la mallumon”.

Vil ja atentis tion. Li estadis kvar jarojn en la Noktogardo kaj neniam antaŭe li havis tiom da timo. Kio okazis?

“Vento. Arbarflustro. Lup’. Kiu plej timas vin, Gared?”

Ĉar Gared ne respondis, Rojs elrajdis belmaniere; kuniligis la ĉevalon en la plej malsupran fakon, malproksime de l’ aliaj ĉevaloj kaj elingigis la longan glavon. La tenilo fulmis kun brilo multekostaŝtona kaj la lunlumo verŝjane fluis tra la pura ŝtalo. Tiu estis eksterordinara armilo, forĝita en la Kastelo, kaj novis. Vil pensis, ke oni neniam uzis ĝin furioze.

“Jen tro kunaj arboj” avertis. “Glav’ plektitos kun fakoj, sinjoro. Pli bone uzu tranĉilon.”

“Mi petos konsiliojn kiam necesos” la junulo kontraŭis. “Estu ĉi-tie, Gared. Gardu la ĉevalojn.”

“Indos fari fajraĵon” Gared elrajdis. “Mi okupiĝos.”

“Stultas, oldul’? Se estas atakontoj en arbar’, ni malplej bone faru fajraĵon.”

“Kelkajn fajro forigos” signalis Gared. “Ursojn, hŭargajn lupojn… kaj aliajn.”

“Neniu fajraĵo.” Sinjoro Gŭajmar kunmetis la lipojn.

La kapuĉo de Gared ombrigis sian vizaĝon, sed Vil rimarkis, ke li havis malmolan brilon en la okuloj rigardantaj la ĉevaliron, Dum momento li timis, ke la maljunulo estis elingigonta. Tiu estis mallonga kaj malbela glavo, kun glavo senkolora dank’ al la ŝvito kaj frapoj de multaj jaroj; tamen Gared ne kredis je la vivo de tiu junulo kaze ke Gared ekuzus ĝin.

“Neniu fajraĵo” Gared flustris malsupren rigardante.

Rojs trovis ĝin obeon kaj turniĝis.

“Gvidu min” li diris al Vil.

Vil trairis arbareton kaj supreniris deklivon ĝis la malgranda krutaĵo tie kie troviĝis avantaĝa kieo apud gardiarbo. Sub la mallarĝa neĝmantelo la grundo malsekis kaj kotis, glota plena je ŝtonoj kaj malkaŝitaj radikoj faligontaj iun. Vil neniel bruis marŝante. Antaŭ lia korpo li aŭdis la tinton de maŝkiraso de la juna sinjoro, la folikrakojn kaj la enajn damnojn ĉiufoje la glavo tuŝis iulokon kaj kroĉis la mirinda martelon.

La grandega gardiarbo estis ĉe la krestosupro, kie Vil memoris, kaj siaj fakoj pli malaltaj unu metron el la grundo. Vil sin metis sur la neĝon kaj la koton kaj ŝovis ilin spioni la klaretan dezerton kiu staris malsupre.

Li sentis korskuon. Li ne bravis spiri dum momento. La lunlumo briligis la ebenaĵon, la fajrcindron, la neĝkovritan tendon, la grandan rokon kaj la preskaŭ glaciitan rivereton. Ĉio egalis ol antaŭ unu horo.

Ili tute malaperis: ĉiuj la korpoj estis forigitaj.

“Gedioj!” aŭdis antaŭe. S-ro Gŭajmar Rojs ĵus tranĉis fakon per la glavo; troviĝis apud la gardiarbo, kun la glavo ankoraŭ manprenita kaj la mantelo movata de la vento. La steloj nobelan vizaĝon videblan de iu ajn montrigis.

“Malleviĝu!” Vil petante susuris. “Io malbonas”.

Rojs ne moviĝis. Li rigardis la klaran dezerton ĉe la piedo de la krutaĵo kaj ekridis.

“Ŝajnas, viaj kadavroj eliris el la kampejo!”

Mutiĝis Vil. Neniom da vortoj li trovis mense. Tio estis neebla. Li pririgardis multfoje la kampejon perokule. Ega duoblatranĉa batalhakilo restis ĵetita en la loko, kie lastafoje li trovis ĝin. Bonkvalita armilo…

“Leviĝu, Vil” ordonis S-ro Gŭajmar. “Jen neniu. Ne kaŝu trans arbeto.” Vil ne volonte obeis. S-ro Gŭajmar malestime rigardis lin. “Mi ne malsukcesos dum mia unua esplorado nek iĝos la ridemaĵo de la Nigra Kastelo. Ni trovos ĉiel ajn tiujn homojn.” Ĉirkaŭrigardis li. “Supreniru tiun arbon. Ek, ek. Espereble fajron vi vidos.”

Vil turniĝis senvorte. Estis senutile diskuti. La vento blovis kaj najlis en liajn ostojn. Li alvenis apud la arbo, la grizverda gardiarbo kaj ekgrimpis. Li havis las manojn gluecaj tiam, kiam li malaperiĝis tra l’ pinkudriloj. La timo pinĉis lian enon kiel malbone digestita manĝaĵo. La flustris preĝon al la arbaraj gedioj kaj elprenis ponardon el la ingo, kiun metis inter la dentojn suprenirante dumane. La malvarma fergusto ian konsolon havigis al li.

Subite, la voĉon de la juna sinjoro li aŭdis.

“Kiu estas?”

Vil detektis iom da malsekureco malgraŭ la defia voĉtono; haltiĝis, rigardis, vidis.

La arbaro donis al li la respondon: la folibruo, la glaciega fluo de la rivereto, la ululo de besto… La Aliaj ne bruis.

Vil ion trovis per la okulekstremo. Klaraj ombroj moviĝis tra l’arboj. Li kapturnis kaj vidis alian blankan ombron en la mallumo, kiu tiumomente malaperis. La vento skuigis la fakojn kaj skrapigis ilin unu kontraŭ la alian kun lignofingroj. Vil sopiris por averti, sed la vortoj glaciiĝis ene de sia gorĝo. Eble li malpravis. Eble estis nur birdo, neĝreflekso, lunluma iluzio. Ĉar, kion li vidis?

“Kie v’estas, Vil?” demandis S-ro Gŭejmar malsupre. “Ĉu vidas ion?” Li marŝis singardeme kaj kunglave. Eĉ li rimarkis ilian ĉeeston, eĉ sen ilin vidi. “Diru! Kial tiel malvarme?” aldonis.

Tio estis vere: malvarmegis. Vil, skuante, eĉ pli forte kunligiĝis al la fako. Li surmetis la vizaĝon sur la arbosurfacon kaj sentis la dolĉan sukon en la vango.

Elde la arbara malklareco eliris ombro. Ĝi stariĝis antaŭ Rojs, alta, tiel malmola kaj maldika kiel oldaj ostoj, lakte palvizaĝa. Ĝia kiraso kolorŝanĝis ĉiufoje, kiam li transiris ĉien ajn; iam kiel ĵusfalita neĝo, aliam nigra kiel la ombraro, aŭ plaŭdita de la malklara arba grizverdeco. Po ĉiuj liaj pasoj, la ombraj, lumaj ludoj dancadis estante lunlumo sur akvo.

Vil aŭdis la kielon S-ro Gŭejmar Rojs eskapigis la spiron per serpenta sono.

“Ne proksimiĝu plu” diris la junulo.

Li havis kriantan infanan voĉon; forprenis antaŭen la longan martelon sur la ŝuldrojn liberi brake ĉienmovi dum la batalo kaj prenis la glavon per ambaŭ manoj. Ĉesis la vento. Estis ege, treege malvarme.

La Alia ŝovis antaŭen piedsilente kaj portis longan glavon, kian Vil neniam vidis dumvive. Nenia homa metalo partoprenis dum ĝia forĝado. Tiu estis diafana lunfulmo, kristalaĵo tiel maldika, ke oni ne vidis ĝin unuangule. Tiu armilo eligis etan bluan brilon, tiel fantoma, ke la rando papelbrumis. Vil sciis ial, ke tiu estis la plej tranĉema el ĉiuj.

“Antaŭen, se vi volas! Dancu!” S-ro Gŭejmar kuraĝe alfrontis ĝin .

Li altigis supre la kapo, defia. La manoj skuiĝis pro la pezo, aŭ eble pro la malvarmo. Tamen Vil pensis ke tiam li estis neniu knabo, sed tutvera Noktogardano.

La Alia haltiĝis. Vil vidis ĝiajn okulojn: bluajn, pli malklarajn kaj bluajn ol nenies homokulo, je bluo froste brulanta. Ĝi vidis la malstabilan glavon super la kapo de S-ro Gŭejmar kaj kiel la ĉiela lumo trairis la metalon. Li esperetis dum momento.

La travidebla glavo hakis la aeron.

S-ro Gŭejmar haltigis ĝin ŝtale. Kiam estis kolizio, tiam oni ne aŭdis metalbruon kontraŭ alian metalon; nur akran sonon, siblan, preskaŭ troaŭdeblan, same je dolorkrio de besto. Rojs haltigis la duan frapon, kaj la trian kaj poste malantaŭeniris unu paso. Okazis alia barakto kaj alia movado malantaŭen.

Al post li, ĉie dekstre kaj maldektre, la rigardantoj pacience silentis, senvizaĝaj, ĉar la ŝanĝanta bildo de siaj delikataj kirasoj nevidebligis ilin en la arbaro. Ili faris nenian singon por montri esti iel agontaj.

La glavoj tuŝegiĝis foje post foje, ĝis tiam, ke Vil volis kaŝi siajn orelojn proktekti sin de tiuj teruraj veoj fare de ili. S-ro Gŭejmar jam anhelis pro tio; la sopiro iĝis blankaj nuboj kun la luno. La glavklingo estis prujnita kaj tiu de la Alia blue brilis.

Tiam, la kontraŭmovado de Rojse alvenis ete malfrue. La maŝkuton la travidebla glavo tranĉis malsupre la brako. La juna sinjoro dolore kriis. La sango ŝpruĉis el la ringetoj; ili estigis vaporon meze de tiu malvarmejo kaj la gutoj estis flamoj irontaj en la neĝon.

La Alia diris ion sialingve kaj Vil ne komprenis: la voĉo estis glacikrako en vintra lako kaj la vortoj estis mokaj.

“Por Roberto!” kriis S-ro Gŭejmar Rojs provante bravi.

Tiel marŝis tien rore, havanta glacian glavon ambaŭmane kaj forpelante sian pezon per atako el angulo grunda. La Alia bremsis ĝin per movado ŝajne facila.

Kiam la klingoj kuniĝis, tiumomente la ŝtalo ege rompiĝis.

Krio vekis eĥojn en la nokta arbaro kaj la glavrestaĵoj forpafiĝis kontraŭ kudrilpluvo. Rojs surgenuiĝis krie kaj kaŝis siajn okulojn; la sango eliris el la fingroj.

La rigardantoj tiam samtempe antaŭiris, kvazaŭ ordonitaj. La glavoj altiĝis kaj malaltiĝis dum morta silento. Tiu estis malfuriozeca masakro. La travideblaj klingoj eniris la maŝkuton kiel silko. Vil fermis la okularon. Malsupre oni aŭdis voĉojn kaj malmolajn ridojn glaciaĵajn.

Kiam li kuraĝiĝis ree rigardi, longa tempo pasis kaj la krutaĵo malplenis.

Li restis en la fakoj; ne povis spiri. Dume, la luno ŝovis en la nigra ĉielo. Fine, kun rigidaj muskuloj kaj fingroj tuŝitaj de malvarmo, li decidis malsupreniri.

La kadavro de Rojs kuŝis vizaĝmalsupre, kun la brako enlongita. La larĝa martesa martelo estis desŝirita multloke. Tie kuŝita, mortita, oni vidis plej klare, ke estis nur knabo. Infano.

Li trovis kelkajn metrojn for la glavrestaĵon, kun la pinto rompita kaj tordita kvazaŭ arbo en kiun fulmo falas. Vil surgenuiĝis, ĉirkaŭrigardis saĝe kaj elprenis ĝin. La glavo estos la pruvo necesota. Gared scios tion, kion tio signifos kaj se ne, la malnova urso Mormon aŭ eble la majstro Aemon. Ĉu Gared estus esperanta kun la ĉevaloj? Li rapidu.

Vil leviĝis kaj S-ro Gŭajmar Rojs staris apude li.

Liaj luksaj vestaĵoj estis fiaĵoj kaj la vizaĝo sangita masko. Li enhavis akran eron de lia glavo metitan en sia blanka, blinda pupilo de la maldekstra okulo.

La dekstra estis malfermita. La pupilo brulis per blua brilo: vidis.

La rompita glavo forfalis el la fingroj. Vil malfermis la okulojn preĝi. Longaj, elegantaj manoj karesis lian vangon kaj fermiĝis ĉirkaŭ lian gorĝon. Ili vestis je bonkvalita talphaŭto kaj gluecis pro la sango, sed la tuŝo estis glacie malvarma.