BRAN I

La tago sunleviĝis frideta kaj klara, kun viviga malvarmo markanta la vintrofinon. Ili ekmarŝis aŭrore por vidi la senkapigon de viro. Ili estis dudek entute, kaj Bran apude rajdadis maltrankvile kaj ekscitite. Ĝi estis la unua fojo, kiam oni konsideris lin sufiĉe adolta por kuniri kun sia patro kaj fratoj spekti la justecon de la Reĝo. Ĝi estis la naŭa somerjaro kaj la sepa de Bran.

Oni elprenis la viron el malgranda montetfortikaĵo. Rob pensis, ke temis pri savaĝo aliĝinta kun Mans Rajder, la Reĝo-preter-la-Muro. Tio faris al Bran timan, ganseran haŭton; memoris tre bone la rankontojn kiujn diradis la Avinjo apud la fajrejo. La savaĝoj estis kruelaj, sklav-, murd- kaj ŝtelistoj.

Ili sekkuniĝis kun gigantoj kaj insidemaj spiritoj, prenis geinfanojn el la luliloj, trinkis sangon per poluritaj bovloj, kaj iliaj virinoj gedormadis kun la Aliaj dum la Longa Nokto por naski abomenajn mezhomidojn.

Sed la homon, kiun li vidis mane kaj piede ligita, estis maljuna kaj ostaĉa, iom pli alta ol Rob. Li perdis dum frosto ambaŭ orelojn kaj fingron kaj vestis nigre, kiel ano de la Noktogardo, kvankam la ledojn li surhavis estis malpuraj kaj disŝiritaj.

La spirado de la viro kaj la ĉevalo vapornube miksiĝis kiam lia patro igis tranĉi la ligaĵojn de la viro apud la muro kaj oni trenis lin ĝis li. Rob kaj Jon restis rajdantaj, senmova, elstare, dum Bran, sur ĉevaleto, provŝajnis esti pli ol sep-jara kaj ke ĝi ne estis la unua fojo, ke li vidis tian. Malpeza venteto blovis la fortikaĵpordon. La standardo de la Starkoj supre ondadis: huarga lupo kuranta en glacikolora kampo.

La patro de Bran solene staris rajdante sian ĉevalon, kun sia longa bruna haro. Li havis la barbon tre mallonga, plena da grizaj hararo, kiu maljunigis lin kompare de liaj tri-dek-kvin jaroj. Li havis tiutage severan mienon kaj neniel ŝajnis la viro, kiu dumnokte sidis apud la fajro kaj parolis molvoĉe pri la Aĝo de l’Herooj kaj la Arbargeinfanoj. Bran pensis, ke li deprenis la vizaĝon de sia patro kaj enmetis tiun de s-ro Stark.

       Estis tiumatene demandoj kaj respondoj, sed li poste ne memoros kion oni diris. Fine lia patro ordonis kaj du gardistoj elprenis la ĉifonulon ĝis tamarindostumpo de la placocentro. Ili devigis lin meti la kapon sur la malmolan nigran arbaĵon. S-ro Stark elrajdis kaj Zeon Grejojo, lia zorgato, alprenis al li la glavon. Ĝi nomiĝis Glacio, tiom longa kiel virmano kaj vertikale eĉ pli alta ol Rob. La klingo estis je valirja ŝtalo, forĝita per sorĉo kaj nigra kiel fumo. Nenio havis randon similan ol valirja ŝtalo.

Lia patro deprenis la gantojn kaj disponigis ĝin al Jori Kaselo, la gardistestro de sia familianaro. Li svingis Glacion per ambaŭ manoj.

“Je la nom’ de Roberto el la familianaro Baracjono la 1-a, andalo- kaj rojnar-reĝ’ kaj la unua homoj, s-ro de la Sep Reĝlandoj kaj Landoprotektando, kaj pere de ordo de Edvardo el la familianaro Starko, s-ro de Vintrujo kaj Nordgardisto, mi kondamnas vin morti.”

Li levis la glavegon super la kapo.

“Kontrolu la ĉevaleton”, diris Jon Neĝo, lia bastarda frato, al Bran, proksime de li. “Kaj ne deturnu la rigardon. Patro rimarkos tion.”

Bran kontrolis la ĉevaleton kaj ne formetis la rigardon.

Lia patro tranĉis la kapon al la viro unufrape, nedubante, sekure. La sango, ruĝa kiel somera vino, banis en la neĝon. Unu el la ĉevaloj altiĝis kaj indis teni ĝin el la kondukiloj por ke ĝi ne fuĝu rajde. Bran ne povis ĉesrigardi la sangon. La neĝo ĉirkaŭanta la arbaĵon avide trinkis ĝin kaj ruĝiĝis antaŭ liaj okuloj.

La kapo resaltis kontraŭ dika radiko kaj restis rulanta. Ĝi haltis sur la piedojn de Grejojo. Zeon estis dek-naŭ-jara knabo, dika kaj bruna, kiu  ĉiel amuziĝis. Li ridis kaj piedbatis la kapon.

“Stultul’ ” murmuris Jon sufiĉe malalte voĉe, por ke Grejojo ne aŭdu la komenton. Li metis la manon en la ŝultron de Bran, kiu suprenrigardis al sia bastarda frato kaj solene diris: “Vi agis tre bone.”

Jon estis dek-kvar-jara kaj jam ĉeestis la justecon.

La longan vojon Vintrujen ŝajne estis pli malvarme, kvankam la vento jam ĉesis kaj la suno brilis alte en la ĉielo. Bran rajdis apud siaj fratoj, kiuj marŝis je longa distanco antaŭ la grupo, spite al la ĉevaleto klopodanta sekvi ilin.

“La dizertint’ brave mortis” diris Rob. Li estis forta kaj impona, kaj laŭokule kreskis; li havis la klaran haŭton de sia patrino kaj ankaŭ la brunan hararon kaj la bluajn okulojn de la Tuljoj de Riverlando. “Li almenaŭ havis kuraĝon.”

“Ne” diris Jon per trankvila voĉo. “Tio ne estis kuraĝo. Li estis duonmorta je tim’. En liaj okuloj oni vidis tion, Starko.”

La okuloj de Jon estis tiaj grizaj, ke ŝajnis nigraj kaj rimarkis ĉion. Li estis pli-malpli samaĝa ol Rob, sed ili neniel similis. Jon estis svelta kaj Rob muskola; li estis bruna dum la alia ruĝhara; li estis lerta kaj malpeza dum lia mezfrato estis forta kaj rapida.

“La Aliaj prenu liajn okulojn!” sakris Rob neimpreseme. “Li mortis kiel vir’! Ĉu kuri ponten?”

“Mi kunsentas” jesis Jon spronante.

Rob resakris kaj eksekvis lin kaj kune rajdis malsupren la vojon. Rob marŝis ridante kaj provokante lin kaj Jon galopis silente kaj koncentre. La ĉevalhufoj levis neĝnubojn.

Bran ne provsekvis ilin. Lia ĉevaleto ne povis marŝi tiel. Ankaŭ li rimarkis la okulojn de la diŝirito kaj memoris ilin. Post tempeto la rido de Rob foriĝis kaj la arbaro ree silentiĝis.

Li estis tiel ene siaj pensoj, ke li ne aŭdis, ke la grupresto estis atinginta lin ĝis tiam, kiam sia patro antaŭiris por rajdi apud li.

“Ĉu vi fartas bone, Bran?” demandis sen manko da dolĉeco.

“Jes, patro” respondis Bran. Li suprerigardis. Lia sinjora patro, ledvestita, rajde de lia militĉevalego, staris apude kiel giganto. “Rob diris, ke tiu vir’ mortis brave, sed Jon male kredas, ke li timis.”

“Kaj vi, kion vi kredas?”

“Ĉu vir’ povas bravi kiam li timas?”

“Ĝi estas nura momento kiam li povas” diris lia patro. “Ĉu vi komprenas kial mi faris tion?”

“Li estis savaĝul’. Ili ostaĝigas la virinojn kaj vendas ilin al la Aliaj.”

“Aviĉjo rankontis ree historiojn al vi” diris lia patro ridete. “Fakte, tiu viro rompis sian ĵuron: li eliĝis el la Noktogardo. Ne estas pli danĝera ul’. La dezertanto scias, ke, se oni prenas lin, li mortos, do li ne haltos antaŭ nenia krim’ ne grave ĝia malboneco. Sed vi ne komprenis min. Mi ne demandas al vi kial la vir’ devis morti, sed kial mi mem devis ekzekuti lin.”

“La reĝo Roberto havas mortigistojn” diris Bran malsekure. Li ne havis la respondon.

“Prave” agnoskis lia patro. “Sammaniere ol la Targarjanoj regintaj antaŭ li. Sed nia kostumoj estas la malnovaj. La sang’ de la unuaj homoj estas ene de la vejnoj de la Starkoj kaj ni kredas, ke vir’ diktanta sentencon estas vir’ sviganta glavon. Se vi deprenus la vivon de viron, vi havas devon por li, kaj tio estas rigardi liajn okulojn kaj aŭskulti liajn lastajn vortojn. Se vi ne toleras tion, eble tiu viro ne estas mortigenda. Iun tagon vi estos la standardisto de Rob, havos propajn landojn kaj defendos ilin je la nomo de via frato kaj via reĝo, kaj vi devos fari justecon. Kiam alvenos tiu tago, ĝi ne plaĉos al vi, sed vi ne devos formeti rigardon. La reganto kaŝanta malantaŭ pagitaj murdistoj baldaŭ forgesas tion, kio’stas morto.”

Tiu momente Jon reaperis en la montetaltaĵo stariganta antaŭ ili.

“Patro, Bran, venu, rapide! Rigardu tion kion Rob trovis!” kriis brakskuante kaj ree malaperante.

“Ĉu estas problem’, sinjoro?” Jori demandis, kiu alproksimiĝis al ili rajde.

“Certe” respondis la patro. “Bone, ni vidos kian novan demonetaĵon faris miaj filoj.”

Lia ĉevalo ektrotis. Jori, Bran kaj la aliaj sekvis lin. Rob estis en la norda punkto de la ponto kaj Jon estis sur la ĉevalo, apude. La neĝoj de la lasta parto de la somero multiĝis tiun lastan lunon. Rob estis enprofundiĝanta en la neĝon; li ĵetis antaŭen la kapuĉon kaj la suno ŝiris brilaĵojn el sia hararo. Li estis lulanda ion en sia brako kaj la du knaboj interparolis flustre kaj emocie.

La rajdantoj singardeme antaŭiris tra la neĝblovitaj montetoj serĉante la solidajn punktojn en tiu malklara kaj malnormala kieo. Jori Kasel kaj Zeon Grejojo estis la unuaj alvenantoj apude de ili. Grejojo ridis kaj mokis dum la rajdado. Bran aŭdis lian dronitan krion.

“Gedioj!” eskapis el Grejojo, samtempe sian ĉevalon provis kontroli kaj elengiĝi.

“For de tio, Rob” kriis Jory, kiu jam manipulis sian glavon kun la besto maltrankvilita.

“Ŝi ne vundos vin, Jori” diris Rob per rideto dum suprenrigardis el tio, kion havis en la brakoj. “Ŝi mortis”.

Tiam Bran jam estis puŝata de scivolemo; spronis la ĉevaleton, sed lia patro igis lin marŝe piede proksime de la ponto. Bran salte malsupreniris kaj kuris tien.

Ankaŭ Jon, Jori kaj Zeon Grejojo jam elrajdis.

“La sep inferoj, kio estas tio?” demandis Grejojo.

“Jen lup’ ” diris Rob.

“Monstro” kontraŭdiris Grejojo. “Kia grandec’!”

La koro de Bran rapidege batis. Li trairis li tra grandaj neĝkovritaj montetoj ĝis sia talio por iri kun sia frato.

Estis morta aĵo, grandega kaj malluma, mezenterigita en la neĝo malpurigita je sango. La abunda griza hararo estis plena da glacikristaloj kaj la putriga fetoro ĉirkaŭis ĝin kiel virinparfumo. Bran atingis vidi blindajn okulojn kie rampadis vermoj kaj buŝo plena da flavaj dentoj. Sed tio kio pli imponis lin estis la grandeco. Ĝi estis pli granda ol lia ĉevaleto, duobla ol la plej granda spurhundo de la hundejo de lia patro.

“Tio estas neniu monstro” diris Jon kviete. “Jen hŭarga lupin’. Ili estas tre pli grandaj ol niaj lupoj”.

“Ekde antaŭ du-cent jaroj oni vidis neniun hŭargon sude de la Muro”.

“Vi vidas unu nun” diris Jon.

Bran atingis forrigardi la monstron. Nur tiam rimarkis pri la longaĵo en la brako de Rob. Li emocie kriis kaj alproksimiĝis. La hundido ne esti alia afero ol griz-nigra pilketo kiu ne malfermis ankoraŭ la okulojn. Ĝi bebis blinde en la bruston de Rob serĉante lakton en la ledfaldojn de lia vestaĵo, ĉiam ploretante.

“Ek” diris Rob. “Tuŝu ĝin, nenio okazas.” Bran faris maltrankvile rapidan kareson kaj turniĝis kiam aŭdis Jon ree.

“Prenu ĝin”. Lia mezfrato metis hundidon en siajn brakojn. “Estas kvin.”

Bran sidis sur la neĝon kaj metis la besteton sur la vizaĝon. Ĝi havis molan kaj varman hararon kiu karesis lian vangon.

“Hŭargaj lupoj en la reĝland’ post tiom da tempo” murmuris Mulen, la ĉevalejistestro. “Mi ne ŝatas tion.”

“Jen signal’ ” diris Jori.

“Ŝi havas ion en la gorĝo”  signalis Rob malmodesta pro sia malkovro eĉ antaŭ ol sia patro ekdemandis. "Tie, ĉe malsupre la mandiblo.”

Lia patro surgenuiĝis kaj tuŝesploris la bestikapon. La homoj rigardis maltrankvile la kornaron kaj neniu diris ion. Eĉ Bran rimarkis, ke ili timantis, sed ne sciis kion.

“Estas nekredeble, ke ŝi sufiĉe vivis por naski” diris lia patro dum ĵetis la kornon kaj purigis siajn manon per la neĝo. Lia voĉo tranĉis la silenton.

“Eble ŝi ne vivis tiom da temp’ ” diris Jori. “Oni diras…  Eble ŝi jam estis mortita kiam la gehundidoj naskiĝis.”

“Mortidoj” aldonis alia viro. “Eĉ pli malbona ŝanco.”

“Ne gravas” diris Hulen. “Ankaŭ ili baldaŭ mortos.”

Bran lasis eskapi protestkrion.

“Ju pli frue, des pli bone” kapjesis Zeon Grejojo kaj elingigis la glavon. “Donu tiun bestion al mi, Bran.”

“Ne!” kriis Bran brave. La besteto apudis lin kiel ĝi kapablis aŭdi kaj kompreni.

“Formetu tiun glavon, Grejojo” diris Rob. Momenton lia voĉo sonis tiel imperia kiel ties patro, kiel la estonta sinjoro li fariĝos. “Ni havos tiujn gehundetojn.”

“Ne eblas, knabo” diris Holen, la filo de Hulen.

“Ni devus mortigi ilin” diris Hulen.

Bran suprenrigardis al sia patro, ploronta, sed trovis nur ĉuantan vizaĝon.

“Hullen pravas, filĉjo. Pli bonas rapida mort’ ol malvarme kaj malrapide malsati.”

“La hundino de sinjoro Rodrik naskis ree la lastan semajnon” diris Rob baraktante, obstine. “Ĝi estis malgranda hundetar’; nur du idoj vivis. Ŝi certe havos ekstran milkon.”

“Ŝi mortigos ilin apenaŭ ili ektrinkos.”

“S-ro Stark” reagis Jon. Estis malnormale, ke li parolis tiel formale. “Estas tri hundetoj” sekvis. “Tri virseksaj kaj tri inaj.”

“Kaj kio, Jon?”

“Vi havas kvin laŭleĝajn gefilojn. Tri knaboj kaj du knabinoj. La hŭarga lupo’stas via familianarsimbolo. Ĉi tiuj gehundetoj estas destine havotaj de via filaro, sinjoro.”

Bran vidis kiel ŝanĝiĝis la esprimo de sia patro kaj la ridargoj de liaj homoj. Li tiam tutkore amis Jon. Spite al liaj sep jaroj, li komprenis kion li faris. Li pravis nur se li mem sin forpelis. Li enigis la knabinojn, eĉ Rikon, kiu estis nur bebo, sed ne la bastardon nomitan Neĝon, kiu, tradicie, devis nomiĝi tiel, kiel la aliaj senfamilinomuloj nordaj.

“Ĉu vi ne volas hundeton, Jon?” demandis afable lia patro, kiu ankaŭ komprenis tion.

“La hŭarga lup’ estas en la Starka flago” diris. “Mi ne estas Starko, patro.”

La patro rigardis al Jon, pensema. Rob rapide tranĉis la silenton.

“Mi nutros mem la mian, patro” promesis Rob. “Mi banos vestaĵon je varma lakt’, por ke ĝi suĉu ĝin.”

“Ankaŭ mi!” rapidis Bran.

“Estas facile diri, sed vi trovos poste ĝin male” diris la patro post pririgardi siajn filojn atente. “Mi ne lasos la servantar’ perdu tempon prie. Se vi volas tiujn gehundetojn, vi nutru ilin persone. Ĉu vi komprenas?” Bran jesis rapidege. La hundeto moviĝis en liaj brakoj kaj lekis lin per varma lango. “Ankaŭ endas, ke vi trejnu ilin. Hundist’ ne prizorgos tiel, mi certigas al vi. Kaj la Gedioj helpu se vi malzorgas, mistraktas aŭ maltrejnas ilin. Ili ne estas hundoj; ili ne kaĵolos vin por trovi manĝajon nek foriris se vi piedbatos ilin. Hŭarga lup’ povas eltiri brakon al viro tiel facile kiel hund’ mortanta raton. Ĉu vi certas, vi volas tian respondecon?”

“Jes, patro” diris Bran.

“Jes” ankaŭis Rob.

“Kaj spite al ĉion vi faros, eble la gehundetoj mortos.”

“Ili ne mortos” diris Rob. “Ni ne lasos tion”.

“Do vi povas havi ilin. Jori, Desmond, kunmetu la aliajn gehundetojn. Ni iru Vintrujen.”

Nur denove rajde kaj reen Bran povis ĝoji la venkon. Li prenis la beston inter la faldoj varmigi kaj protekti ĝin dum la longa marŝado hejmen. Li pripensis ĝian ontan nomon.

Jon haltis en la pontomezo.

“Kio okazas, Jon?” ĉuis Edvard.

“Ĉu vi ne aŭdas tion?”

Bran aŭdis la venton inter la arboj, la ĉevalhufoj en la tamarindaĵoj, kaj la ĝemoj de sia malsatanta hundeto; eble Jon rimarkis ion plu.

“Tie” aldonis Jon.

Li turnigis sian ĉevalon kaj rajdis revene en la ponton. Oni vidis lin alproksimiĝi al la mortinta lupino kaj surgenuiĝi. Momenton postan li revenis. Ridetis.

“Ĉi tiu certe perdiĝis el la grup’.”

“Aŭ oni forpelis ĝin” respondis la patro, kun la okuloj sur la sesa hundeto.

Ĝi havis blankan hararon, dum la aliaj estis grizaj. Ĝiaj okuloj ruĝis kiel la sango de la viro murdita tiumatene. Bran trovis strange, ke tiuj okuloj jam malfermiĝis kaj ne ĉiuj alies.

“Jen albin’ ” parolis moke Zeon Grejojo. “Tiu mortos eĉ pli baldaŭ ol la aliaj”.

“Ne, Grejojo” diris Jon per glaciega rigardo al la zorgato de lia patro. “Jen la mia.”